facebok button button

terapie

TERAPIA PSYCHOLOGICZNA

Diagnoza psychologiczna prowadzona w naszym przedszkolu ma na celu ocenę poziomu rozwoju umysłowego

i emocjonalno-społecznego dziecka w oparciu o wywiad kliniczny, obserwację zachowania dziecka oraz metody tekstowe i eksperymentalne, dostosowane do specyfiki zaburzeń i poziomu rozwoju dziecka.


Pogłębiona diagnoza funkcjonalna pozwala na szczegółową ocenę rozwoju dziecka w oparciu o diagnostykę neuropsychologiczną, eksperymentalną oraz zastosowanie specyficznych metod testowych:

• ustalanie z pozostałymi członkami zespołu kompleksowego programu terapeutycznego,

• indywidualne zajęcia terapeutyczne z zastosowaniem odpowiednich metod stymulacji rozwoju psychicznego,

• wspieranie rodziny w celu stworzenia warunków sprzyjających rozwojowi dziecka i terapii zaburzonych sfer,

• ocena postępów w rozwoju, weryfikacja diagnozy i planu terapii,

• przygotowywanie pisemnych opinii psychologicznych,

• ocena postępów w rozwoju: ponawianie diagnozy, weryfikacja planów terapii,

• prowadzenie dokumentacji wg obowiązujących przepisów.


Profil Psychoedukacyjny (PEP-R) przeprowadzany jest u każdego dziecka, które zostaje przyjęte do naszej placówki. Jego celem jest określenie poziomu umiejętności dotyczących rozwoju fizycznego i umysłowego badanej osoby. Przeznaczony jest dla dzieci autystycznych oraz z opóźnieniem w rozwoju w wieku od 6 miesięcy do 7 roku życia,

z możliwością stosowania do 12 roku życia u dzieci nie spełniających norm w poszczególnych sferach rozwojowych. Obejmuje następujące sfery rozwojowe, takie jak: motoryka mała i duża, percepcja, koordynacja wzrokowo- ruchowa, czynności poznawcze, komunikacja oraz mowa czynna i bierna. Karta badania umożliwia prześledzenie opóźnienia rozwojowego w ocenie ilościowej i jakościowej, jak również opisanie nietypowego zachowania w formie longituidalnej oraz określenie poziomu rozwoju dziecka w porównaniu do populacji prawidłowo rozwijających się dzieci jako model zbliżony do wieku rozwojowego.

TERAPIA INTEGRACJI SENSORYCZNEJ

Terapia polega na dostarczaniu dziecku takich bodźców, na jakie jego system nerwowy wykazuje największe zapotrzebowanie. Podczas terapii relacje zachodzące między procesami zmysłowymi i zachowaniem ruchowym kształtują i poprawiają połączenia synaptyczne w ośrodkowym układzie nerwowym.


Celem terapii SI jest poprawienie:

• funkcjonowania emocjonalnego,

• zdolności wzrokowych i słuchowych,

• sprawności w zakresie dużej i małej motoryki,

• uwagi i koncentracji,

• samoświadomości i samooceny.


Zajęcia terapii integracji sensorycznej odbywają się w specjalnie wyposażonej sali terapeutycznej. Wyposażenie sali terapeutycznej musi przede wszystkim obejmować wiele urządzeń do stymulacji systemu przedsionkowego, proprioceptywnego i dotykowego, ale również wzrokowego, słuchowego i węchowego (piłki rehabilitacyjne, równoważnie, deskorolki, różnego rodzaju huśtawki, przedmioty o różnych fakturach materiałów, pomoce wydające różne dźwięki itp.).

TERAPIA LOGOPEDYCZNA

U każdego dziecka przyjętego do naszej placówki przeprowadzona zostaje diagnoza logopedyczna, która pozwala ocenić poziom rozwoju mowy. W naszym przedszkolu zajęcia logopedyczne odbywają się indywidualnie. Ćwiczenia mają na celu wspomaganie rozwoju mowy, odbywają się one w formie zabawowej. Stopień trudności oraz zakres ćwiczeń dostosowany jest do danej grupy wiekowej.


METODA RUCHU ROZWIJAJĄCEGO

Została opracowana przez Weronikę Sherborn w latach 60. XX wieku. Początki tej metody wywodzą się ze szkoły R. Labana, którego była uczennicą oraz kontynuatorką jego dzieła nauczania o „filozofii ruchu”. Sherborn rozwinęła Jego teorię w kierunku humanistycznym, zwracając szczególną uwagę na potrzebę rozwijania bliskich związków z ludźmi (za: M. Bogdanowicz, B. Kisiel i M. Przasnyska). Udział w zajęciach metodą Ruchu Rozwijającego ma za zadanie stworzenie dziecku możliwości poznania własnego ciała i usprawnienia motoryki oraz poczucia własnej siły, sprawności i możliwości ruchowych. Podczas ćwiczeń dziecko poznaje przestrzeń

w której się znajduje, dzięki czemu w określonej przestrzeni czuje się bezpiecznie oraz staje się bardziej aktywne

i przejawia twórczą inicjatywę. Metoda ta może być stosowana z powodzeniem w przypadku dzieci z zaburzeniami intelektualnymi, motorycznymi, emocjonalnymi i trudnościami w nawiązywaniu kontaktów społecznych oraz podczas edukacji i terapii dzieci z upośledzeniem umysłowym, autyzmem, dziecięcym porażeniem mózgowym, a także u dzieci głuchych i niewidomych oraz u dzieci z zaburzeniami emocjonalnymi

i zaburzeniami zachowania.


PROGRAM AKTYWNOSCI KNILLA

Programy Aktywności - Świadomość Ciała, Kontakt i Komunikacja zostały opracowane przez Mariannę

i Christophera Knilla. Pracują oni intensywnie od 1973 roku z dziećmi i młodzieżą oraz dorosłymi, którzy posiadają ciężkie zaburzenia w rozwoju ruchowym, poznawczym i społecznym. W wyniku ich pracy z tymi ludźmi powstały programy, którym towarzyszy muzyka stanowiąca podstawę do kontaktu i komunikacji z ludźmi.

Programy Aktywności mogą być stosowane w przypadku dzieci i młodzieży oraz dorosłych o różnym poziomie rozwoju intelektualnego oraz z różnymi rodzajami niepełnosprawności fizycznej i umysłowej. Za pośrednictwem tych programów możliwe staje się stworzenie powiązań pomiędzy ruchami a obecnością opiekuna i muzyką. Jednocześnie warto zwrócić uwagę na fakt, iż program ten nie powinien być wykonywany mechanicznie, ponieważ kontakt z opiekunem jest ważniejszy od prawidłowego wykonania wszystkich zadań objętych tym programem.

TERAPIA BEHAWIORALNA

Została stworzona przez Ivara Lovaas'a. Jej zasadniczym celem jest ukształtowanie zachowań adaptacyjnych bądź redukcja nieodpowiednich zachowań. Podstawą oddziaływań w terapii behawioralnej jest analiza behawioralna, której przedmiotem są zachowania jednostki oraz zmienne wpływające i kontrolujące zachowanie dziecka. Jeżeli będziemy potrafili zrozumieć relacje pomiędzy zachowaniami a czynnikami społecznymi, to pozwoli nam zgłębić istotę samego zachowania.

(za: Terapia behawioralna dzieci autystycznych. Podstawy teoretyczne w: Impuls Krakowski 5/2000)


Analiza behawioralna opiera się na obserwacji i rejestracji faktów związanych z funkcjonowaniem jednostki.

W terapii tej nie zakłada się z góry ograniczeń wynikających z istniejących rzeczywiście lub hipotetycznie czynników biologicznych (zaburzeń genetycznych, neuroanatomicznych, psychicznych).

Podczas dokonywania analizy niezwykle ważne jest:

• zdefiniowanie problemu w jasnych terminach,

• opisanie obserwowanych zachowań jednostki,

• unikanie etykiet oraz czynników hipotetycznych.


Prowadzenie terapii - opiera się na kilku podstawowych zasadach, których przestrzeganie gwarantuje osiągnięcie sukcesu w pracy z dzieckiem. Są to:

• zasada małych kroków,

• zasada stopniowania trudności,

• zasada stosowania wzmocnień.

TRENING UWAGI SŁUCHOWEJ METODĄ TOMATISA

Celem tej metody jest wspieranie funkcji słuchowej, dzięki czemu następuje:

• poprawa koncentracji,

• poprawa jakości uczenia się,

• rozwijanie zdolności językowych i komunikacyjnych,

• zwiększanie kreatywności,

• poprawa zachowań społecznych.


Badania prof. Tomatisa dowodzą, że dźwięki o wysokiej częstotliwości pobudzają nasz umysł, a dźwięki o niskiej częstotliwości mają skutek odwrotny. Podczas słuchania dźwięków o różnej częstotliwości wykorzystanych

w terapii wpływamy na usprawnienie czynnego słuchania. Szczególnie wykorzystuje się dźwięki wysokie - „pobudzające”. Profesor Tomatis zauważył, że gdy mózg jest dobrze „naładowany”, łatwiej jest się skoncentrować, zapamiętywać i uczyć.


Celem terapii jest pobudzanie mózgu za pomocą wysokich dźwięków, odpowiednio przefiltrowanych zawartych w muzyce Mozarta oraz chorałach gregoriańskich. Trening polega na słuchaniu dobranego materiału dźwiękowego przez urządzanie nazywane „elektronicznym uchem”, które jest idealnym modelem ludzkiego ucha, stymulacja odbywa się poprzez dźwięki o określonej, wysokiej częstotliwości. Dźwięki te są odpowiednio filtrowane. Podczas treningu, który składa się z kilku faz, indywidualnie dobrany materiał dźwiękowy dociera do pacjenta drogą powietrzną i kostną. Podczas trwania sesji można rozmawiać, grać w gry planszowe i logiczne, bawić się lub spać. 


Cały trening składa się z kilku faz: od bardzo intensywnego pobudzania dźwiękowego inicjującego terapię, do aktywnego udziału pacjenta.

Etap I – 30 godz. ćwiczeń w ciągu 15 dni, po dwie godziny dziennie.

Etap II – 15 godz. ćwiczeń, odbywających się po 1–2 miesięcznej przerwie.

Ta faza koncentruje się, w przeciwieństwie do pierwszej, naciskiem na pracę z mikrofonem, tak aby pacjent miał okazję słuchać własnego głosu i pracować z nim.

MUZYKOTERAPIA

Muzykoterapia jest swoistą metodą terapeutyczną. Jest to metoda postępowania wielostronnie wykorzystująca wieloraki wpływ muzyki na psychosomatyczny ustrój człowieka. Poprzez różne elementy i rodzaje, zróżnicowane formy odbierania i uprawiania, muzyka wywiera leczniczy wpływ zarówno na dzieci, jak i osoby dorosłe.


Muzykoterapię wykorzystuje się w celu:

• ujawnienia i rozładowania zablokowanych emocji i napięć,

• osiągnięcia integracji w grupie, poprawy komunikacji,

• nauki odpoczynku i relaksacji,

• usprawnienia funkcji percepcyjno-motorycznych,

• uwrażliwienia na muzykę i przyrodę,

• wzmocnienia i ułatwienia rehabilitacji, procesu leczenia,

• poprawienia kondycji psychofizycznej, wzrostu pozytywnego nastawienia do życia i sił.

TERAPIA PRZEZ SZTUKI PLASTYCZNE, ARTETERAPIA/SENSOPLASTYKA

stosujemy techniki:

• malowanie na dużych arkuszach, na szkle, na ścianie,

• lepienie z gliny, ciastoliny, masy solnej, masy papierowej innych mas sensorycznych,

• wycinanki,

• malowanie palcami i dłońmi,

• odbijanie plam,

• rozdmuchiwanie farby,

• origami,

• filcowanie.


Działania plastyczne wymagają twórczej postawy i rozwijają wyobraźnię, wzbogacają rozwój osobowości, rozwijają motorykę, usprawniają procesy psychiczne. Przyczyniają się do wyzwalania przeżyć emocjonalnych. Terapeutyczna funkcja sztuki polega na rozładowaniu lęków, kompleksów i napięć.

ALTERNATYWNE METODY POROZUMIEWANIA (AAC)

AAC (Augmentative and Alternative Communication) są to wszelkie metody, które działają na rzecz wspomagania rozwoju mowy bądź zastępują mowę. Ta metoda jest bardzo rozbudowana w sferze działania. Osoba, która nie mówi, lub porozumiewa się w ograniczony sposób, może za pomocą alternatywnych metod odnaleźć odpowiednią dla siebie drogę do porozumienia np.:

• piktogramy,

• obrazki,

• przedmioty,

• znaki manualne (język migowy, makaton).


Dzięki temu mogą dokonywać wyborów, podejmować decyzje, pytać, opowiadać, wyrażać myśli i uczucia pokonywać bariery w porozumiewaniu się i stawać się niezależnymi. Osoby, które posługują się alternatywną metodą, wyzbywają się frustracji, która prowadzi do agresji i autoagresji.


Jest to metoda w Polsce jeszcze mało znana i niestety rzadko stosowana.


PECS to ustrukturalizowana metoda wprowadzania komunikacji wspomagającej mowę. W szczególności jest kierowana do dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi. Do jej głównych celów należą:  rozwinięcie u dziecka umiejętności inicjowania kontaktu z drugą osobą oraz umiejętności wymiany informacji, nabycie funkcji dialogowych, rozwinięcie przez dziecko umiejętności komunikowania się w sposób zrozumiały dla wszystkich środowisk, w których przebywa. W trakcie wprowadzania komunikacji PECS dziecko nabywa nie tylko umiejętność przekazywania informacji na temat swoich potrzeb i preferencji lecz także poszerza zakres swojego słownika mowy biernej i czynnej. Komunikaty stanowią połączenie formy wizualnej - obrazkowej, jak i werbalnej - słownej. Komunikacja ta może być wprowadzana zarówno u dzieci niemówiących (w ten sposób budując "łączność" z dzieckiem oraz wzmacniając jego motywację do rozwijania pozostałych sfer komunikacyjnych, także mowy) oraz u dzieci mówiących (w celu rozwinięcia umiejętności stosowania komunikatów w odniesieniu do osób oraz uporządkowania mowy pod kątem budowania prawidłowej struktury wypowiedzi).

FIZJOTERAPIA

Obejmuje badanie podmiotowe dziecka, po którym wyznacza się określone cele. Chcąc je uzyskać w trakcie procesu rehabilitacji obok usprawniania ruchowego dziecka stosujemy elementy różnych metod terapeutycznych. Łącząc je z zabawą wpływamy na lepszą skuteczność terapii. Proces usprawniania dziecka przebiega w oparciu o indywidualnie dobrany plan terapeutyczny.

SALA DOŚWIADCZALNA ŚWIATA SNOEZELEN(słowo to oznacza ostrożne poznawanie otoczenia) to specjalnie wyodrębnione pomieszczenie, wyposażone w świadomie skomponowane urządzenia stymulujące rozwój zmysłów. W tym niezwykłym pomieszczeniu stykamy się z propozycją bodźców harmonijnych, nieinwazyjnych, a przy tym skutecznych. Częścią terapii jest doświadczanie świata poprzez wchodzenie wgłąb poszczególnych zmysłów. Jest to tzw. terapia polisensoryczna.

Głównym celem terapii jest doświadczenie świata zmysłami wzroku, dotyku, słuchu i węchu oraz odprężenie, relaks i wyciszenie. Realizujemy je dzięki odpowiednio dobranej muzyce, grze świateł, przyjemnym zapachom czy elementom dotykowym. W skład wyposażenia Sali wchodzi kilka grup urządzeń. Są to narzędzia do stymulacji: równowagi, dotyku, wzroku, słuchu i węchu. W Sali Doświadczania Świata pięć zmysłów takich jak: dotyk, słuch, wzrok, smak, węch oraz zmysł równowagi (związany z odbieraniem wrażeń grawitacyjnych) podlega nieustannej stymulacji.

ZAJĘCIA GRUPOWE

W naszej placówce realizujemy zajęcia grupowe dla dzieci z całościowymi zaburzeniami rozwoju i ich rodzin prowadzone przez psychologów oraz terapeutów.

DOGOTERAPIA

Pies wiernością, oddaniem i zaufaniem do swojego pana zasłużył sobie na miano najlepszego przyjaciela człowieka. Ta przyjaźń trwa od tysiącleci. Dzisiaj wiemy, że pies sprawdza się także w dużo poważniejszej i bardziej odpowiedzialnej roli - potrafi uzdrawiać nasze emocje, umysł i ciało. Na tych właśnie zdolnościach bazuje dogoterapia.

Dogoterapia to jedna z metod rehabilitacji, w której odpowiednio przeszkolony pies-przyjaciel wspomaga terapeutę w wieloprofilowym usprawnianiu dzieci i dorosłych, a także pomaga osobom starszym czy zagubionym w zachowaniu czy wręcz nawiązaniu kontaktów ze światem zewnętrznym. To wieloprofilowe usprawnianie dotyczy sfery emocjonalnej, umysłowej i ruchowej -w zależności od tego, kto z dogoterapii korzysta i czego tak naprawdę potrzebuje.  Dogoterapia jest bezpieczną formą dotyku, czym nawiązuje do określenia stosowanego w Stanach Zjednoczonych (pet theraphy), które wywodzi się od czasownika pet oznaczającego dotykać, pieścić. Udowodniono naukowo, że do tego, byśmy czuli się zdrowo, by nie wzrastała w nas nerwowość i agresja, potrzebujemy kontaktów z innymi poprzez dotyk. Ów głód dotyku jest tak nieprawdopodobnie silny w każdym człowieku, że niezaspokojenie go powoduje mniejsze bądź
większe zaburzenia i frustracje. Zwyczaj, że obecnie dziecko zaraz po urodzeniu jest kładzione na brzuchu matki, to nie przypadek - w ten sposób nawiązują z sobą kontakt, a maluch odzyskuje poczucie bezpieczeństwa po trudach porodu. Rekompensatą za brak tego rodzaju kontaktu z drugim człowiekiem może być posiadanie w domu zwierząt, do których bezpiecznie i często instynktownie się przytulamy. W obecności zwierząt znika pewna bariera, którą mamy w stosunku do ludzi. 

Rodzaje dogoterapii

Obecnie dogoterapia jest już nie tylko ciekawostką dla miłośników psów, ale również zyskuje status powszechnie przyjętej metody leczenia. Dogoterapia przybiera różne formy, choć najczęściej mówi się o trzech najbardziej powszechnych jej rodzajach. 

Pierwszą z nich jest aktywność z udziałem psa (w skrócie AAA, od angielskiej nazwy Animal Assisted Activity). Można powiedzieć, że jest to najmniej zaawansowana forma rehabilitacji, której celem jest rekreacja, zabawa, motywacja do wykonywania prostych czynności. Ta forma aktywności jest praktycznie zwyczajnym spotkaniem i zabawą ze zwierzęciem. Nie ma z góry określonego programu terapeutycznego, który byłby przypisany do konkretnej osoby, choroby czy zaburzenia. Te same zajęcia mogą być prowadzone z wieloma różnymi osobami, przez różnych wolontariuszy i różne zwierzęta. Nie zachodzi też potrzeba prowadzenia dokumentacji ani regularnych spotkań trwających określony czas.

Drugą formą jest AAT (Animal Assisted Therapy). W języku polskim określilibyśmy ją jako terapię z udziałem zwierząt. W odróżnieniu od aktywności z udziałem psa, terapia jest działaniem celowym i planowanym. Cel jest jednak podobny - spowodowanie poprawy w fizycznym, społecznym, emocjonalnym i poznawczym funkcjonowaniu człowieka. AAT przeprowadza się grupowo, indywidualnie lub naprzemiennie. Co istotne - dla każdego uczestnika terapii określa się indywidualne cele, jakie chcemy osiągnąć, proces dochodzenia do tego celu jest dokumentowany i rozwijany, a jego efekty są mierzalne. Narzuca to konieczność zdiagnozowania pacjenta przed rozpoczęciem terapii i wyznaczenia celów działania terapeutycznego. Czas trwania zajęć z psem nie powinien przekraczać 40 minut. Długość ta jest optymalna dla możliwości skoncentrowania psa na działaniu, które jest dla niego trudną, wymagającą wysiłku pracą.

Ostatnia wg tego klasycznego podziału jest edukacja z udziałem psa - AAE (Animal Assisted Education), a stanowią ją wszelkie programy edukacji humanitarnej. Zajęcia są prowadzone przez pedagoga, najczęściej w grupie dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym. Edukacja przy udziale psa dotyczy przeciwdziałania przemocy wobec zwierząt, prawidłowej i odpowiedzialnej opieki nad zwierzętami, odpowiednich zachowań wobec obcych bądź
agresywnych psów, poszerzania wiedzy na temat zoologii. AAE to również nauka pojęć, informacji i logicznego myślenia. Może mieć formę lekcji matematyki z udziałem psów, w czasie której dzieci uczą się prostych działań - liczba psów, ich łap i oczu to wdzięczne pole do popisu z zakresu liczenia, dodawania i odejmowania.

Dogoterapia przeznaczona jest dla dzieci z:
  • zespołem Downa,
  • autyzmem 
  • ADHD, 
  • mózgowym porażeniem dziecięcym
  • niedowładem kończyn, 
  • zaburzeniami zachowania
  • zaburzeniami lękowymi czy emocjonalnymi
Dogoterapia wymaga od tresera znajomości chorób, z którymi się spotyka w swojej pracy, oraz wymyślenia takich aktywności z udziałem psa, aby stawał się on dla chorych motywatorem do działania. Przykładem jest praca z dziećmi z autyzmem i dziećmi z ADHD. - Wydawałoby się, że to są dwa zupełnie różne światy, a i w jednym, i w drugim przypadku dogoterapia przynosi świetne efekty. I jedno, i drugie dziecko cierpi na brak koncentracji, przy czym pacjent z autyzmem koncentruje się zazwyczaj uporczywie na jednej rzeczy, natomiast z ADHD czasem nie potrafi się skoncentrować
na niczym. Terapeuta, wiedząc o tych różnicach, za pomocą jednej metody (psa) musi znaleźć sposób na dotarcie do jednego i drugiego świata. I choć sposoby będą bardzo różne, metoda i cel pozostają te same.  Dogoterapia w naszej placówce odbywa się dla wszystkich dzieci co drugi tydzień. 

Prowadzącą jest dogoterapeutka Pani Sonia Korkus która ukończyła:
  • Wyższą Szkołę Pedagogiczną Towarzystwa Wiedzy Powszechnej w Warszawie
  • Szkołę Wyższą Psychologii Społecznej na kierunku Psychologia Zwierząt Zagadnienia podstawowe i aplikacyjne
  • egzamin na tresera zdała w 2008 teoretyczny a w 2009 praktyczny jest członkiem Związku Kynologicznego od 2001 roku
Od zawsze interesowały ją zwierzęta. Jej przygoda z psami rozpoczęła się w 1999 roku. Do pierwszego egzaminu związkowego z psem Bari, zaliczając go z wynikiem 190 punktów, przystąpiła w 2003 roku. W tym samym roku brała udział w pierwszych zawodach. Od tego czasu przygoda z psami ją wciągnęła i dalej wciąga. Regularnie startuje w zawodach osiągając wysokie lokaty. W naszym przedszkolu prowadzi zajęcia grupowe i indywidualne w zakresie: pracy z dziećmi - dogoterapii. W dalszym ciągu poszerza swoją wiedzę w zakresie szkolenia, hodowli i weterynarii. 
HIPOTERAPIA

ZAJĘCIA HIPOTERAPEUTYCZNE REALIZUJEMY W  OŚRODKU HIPOTERAPEUTYCZNYM „PADOK” W KATOWICACH

Ośrodek ten ośrodkiem patronackim Polskiego Towarzystwa Hipoterapeutycznego.

Z ośrodkiem współpracuje zespół hipoterapeutyczny składający się z : hipoterapeutów, fizjoterapeutów, psychologów, pedagogów, lekarza i muzykoterapeutów, co gwarantuje fachowość i efektywność prowadzonych przez nas zajęć.

Ośrodek prowadzi szeroko pojętą współpracę z wieloma instytucjami, stowarzyszeniami, szkołami, oraz uczelniami wyższymi w zakresie prowadzenia zajęć hipoterapeutycznych dla ich podopiecznych jak również prowadzenia praktyk dla studentów i akcji edukacyjno-warsztatowych w zakresie hipoterapii.

Zajęcia hipoterapeutyczne prowadzą wykwalifikowani, doświadczeni hipoterapeuci.

Hipoterapia stanowi jedną z metod rehabilitacji osób niepełnosprawnych, a swoją specyfikację zawdzięcza koniowi biorącemu udział w terapii. To właśnie obecność konia - "współterapeuty" - sprawia, że jest to wyjątkowa i niepowtarzalna metoda terapeutyczna dająca zupełnie nowe i niespotykane w innych terapiach możliwości. Jest ona jednak ściśle powiązana z innymi metodami rehabilitacji i w pełni korzysta z ich dorobku. Hipoterapia - Śląsk - Katowice

Aby dobrze i fachowo prowadzić zajęcia hipoterapeutyczne musimy znać dokładny stan zdrowia pacjenta kierowanego na hipoterapię. Niezbędne jest również stwierdzenie przez lekarza braku przeciwwskazań do uczestnictwa w tej formie rehabilitacji. 

RODZICE ZOBOWIĄZANI SĄ DO DOSTARCZENIA INFORMACJI O BRAKU PRZECIWWSKAZAŃ DO W/W ZAJĘĆ ORAZ WYPEŁNIENIA ANKIETY.


Koń daje wrażenie chodu ludzkiego

Trójwymiarowy ruch grzbietu końskiego w stępie przekazywany miednicy jeźdźca, jest identyczny z ruchami miednicy prawidłowo kroczącego człowieka. W tym samym czasie barki i luźno zwisające kończyny dolne również zachowują się tak, jak u idącego człowieka. Daje to możliwość nauki chodzenia "bez chodzenia". Hipoterapia może stanowić pierwszy etap tej nauki, bądź stać się jej przełomowym momentem.


Koń zmniejsza spastyczność mięśni

Uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego może spowodować wzmożone napięcie mięśni (spastyczność), szczególnie kończyn górnych i dolnych. Podstawowym warunkiem usprawniania jest obniżenie spastyczności. 

Podczas hipoterapii dzieje się to automatycznie i jest możliwe dzięki:

  • rozgrzaniu mięśni (temp. ciała konia jest wyższa od temp. ciała ludzkiego),
  • rytmicznemu kołysaniu w stępie
  • przeciwstawnym skrętom biodra-barki (dysocjacja) spowodowanym ruchem konia
  • ułożeniem kończyn dolnych w trójzgięciu i odwiedzeniu podczas dosiadania konia.


Koń hamuje przetrwałe odruchy postawy

Nieprawidłowe, mimowolne odruchy towarzyszące niektórym postaciom mózgowego porażenia dziecięcego utrudniają usprawnianie. Hipoterapia stwarza możliwość stopniowego eliminowania tych automatyzmów dzięki:

  • łagodnym, kołyszącym ruchom w stępie,
  • dysocjacji biodra - barki oraz trójzgięciu i odwiedzeniu kończyn dolnych,
  • unikaniu drażnienia pewnych okolic ciała (np. podeszwy stopy, jazda bez strzemion), unikaniu pewnych ruchów i ułożeń dzięki przestrzeganiu zasady symetrycznego dosiadu,
  • spokojnemu i wyciszającemu prowadzeniu terapii.


Koń przywraca zaburzoną symetrię mięśni tułowia

Łagodne, rytmiczne, równomierne kołysanie w stępie, na przemian napina i rozluźnia mięśnie posturalne prawej i lewej strony ciała. Mięśnie napięte i przykurczone ulegają stopniowemu rozluźnieniu i rozciągnięciu. Mięśnie słabszej, wiotkiej strony ulegają wzmocnieniu. Dzięki temu po pewnym okresie jazdy stępem w prawidłowym dosiadzie dochodzi do symetrycznej równowagi mięśniowej.


Koń koryguje postawę ciała

Konieczność utrzymania prawidłowego dosiadu zmusza do aktywnego prostowania się. Wzmocnieniu ulegają mięśnie grzbietu, brzucha i obręczy barkowej. Prowadzi to do zmniejszenia przodopochylenia miednicy. Dzięki wzmocnieniu mięśni kształtuje się nowa, prawidłowa postawa ciała.


Koń zapobiega przykurczom i ograniczeniom ruchomości w stawach

Wspomniany łańcuch ruchów "grzbiet konia - miednica - kręgosłup - barki, kończyny jeźdźca" uruchamia rytmicznie i łagodnie kolejno wszystkie mięśnie i stawy. Hipoterapia i jazda konna zmniejsza przede wszystkim przykurcze przywodzicieli ud i ogranicza ruchomość obręczy biodrowej.


Koń pobudza zmysły

Dotyk końskiej sierści, łaskotanie grzywy, rozmaitość kształtów, odgłos kroków, przyjazne parskanie i mile kojarzony zapach stymulują zmysły dotyku, słuchu, wzroku i węchu. Towarzyszy temu ciągłe wytrącanie z równowagi i konieczność jej natychmiastowego odnajdywania, jeżeli nie chcemy zbyt prędko rozstać się z tym bogactwem wrażeń. Czucie głębokie (proprioceptywne) jest stymulowane przez nieustające przeciwstawne bodźce dopływające z mięśni, ścięgien i stawów całego ciała. Wszystko to niezwykle rozwija zaburzoną zdolność równoczesnego odbierania bodźców i ich kojarzenia. Dzięki temu kształtuje się poczucie własnego ciała i orientacji przestrzennej.


Koń stanowi źródło bodźców równoważnych

Hipoterapia daje nieograniczone możliwości stopniowania i różnicowania bodźców równoważnych. Dzięki przyspieszeniom poziomym i pionowym: kołysaniu, zmianom kierunku jazd, zatrzymaniu się, ruszaniu, przyspieszaniu i zwalnianiu tempa jazd, zastosowaniu specjalnych ułożeń, odpowiednich ćwiczeń i zabaw - ruch konia staje się potężnym generatorem bodźców równoważnych.


Koń mobilizuje i nie nudzi

Koń żywy i reagujący na otoczenie wymaga od osoby niepełnosprawnej aktywności, nie pozwala jej na pozostanie biernym, jak to bywa w niektórych formach terapii. Osoby niepełnosprawne, szczególnie dzieci poddawane żmudnemu i systematycznemu usprawnianiu często ulegają zniechęceniu i nie chcą współpracować z terapeutą. Problemu tego nie obserwujemy podczas zajęć z hipoterapii. Tutaj zaangażowanie pacjenta w terapię jest olbrzymie i nieprzemijające. Trud usprawniania staje się prawie niezauważalny, a sama terapia przez swoją atrakcyjność jest jednocześnie nagrodą. Te pozytywne emocje udaje się niekiedy przenieść na zajęcia odbywające się przed lub po hipoterapii.


Koń uczy

Podczas zajęć z hipoterapii pacjent dzięki aktywizacji i pozytywnemu nastawieniu do współpracy z terapeutą może opanować szereg umiejętności i pojęć. Koń jest pomocny w pracy pedagoga specjalnego, psychologa, logopedy. Obcowanie z koniem i jego otoczeniem nie tylko wzbogaca wiedzę pacjenta o świecie, ale uczy go również samodzielności, odpowiedzialności i współpracy z innymi.


Koń relaksuje

Kontakt z koniem, poddanie się jego łagodnym, kołyszącym ruchom sprzyja relaksowi i odprężeniu. Świat widziany z końskiego grzbietu jest większy i piękniejszy. Obcowanie z tym dużym, imponującym, przyjacielskim zwierzęciem ma wpływ na równowagę emocjonalną i powoduje osłabienie reakcji nerwicowych.


Koń to żywa i ruchoma pomoc terapeutyczna, dydaktyczna i edukacyjna, którą mogą i powinni wykorzystywać wszyscy specjaliści pracujący z osobami niepełnosprawnymi.


Hipoterapia najczęściej wykorzystywana jest w usprawnianiu pacjentów z:

  • mózgowym porażeniem dziecięcym
  • stwardnieniem rozsianym
  • wadami postawy
  • upośledzeniem umysłowym
  • uszkodzeniami analizatorów (wzrok, słuch)
  • zaburzeniami emocjonalnymi


Hipoterapia, rekreacja jazdą konną i jazda konna, jako sport dla osób niepełnosprawnych może być wykonywana tylko za zgodą lekarza, który zaświadcza o braku przeciwwskazań do tego rodzaju terapii lub aktywności ruchowej osoby niepełnosprawnej.


Zajęcia z osobami niepełnosprawnymi na koniu prowadzą odpowiednio do tego przygotowani specjaliści z zakresu rehabilitacji, psychologii, pedagogiki, instruktorzy jazdy konnej i instruktorzy hipoterapii. 

Zajęcia hipoterapeutyczne organizowane są  indywidualnie dla każdego dziecka  wymiennie z dogoterapią (w zależności od pory roku) co drugi tydzień i trwają 30-40 minut.

SALA DOŚWIADCZANIA ŚWIATA

Sala Doświadczania Świata Snoezelen (słowo to oznacza  „ostrożne poznawanie otoczenia”) to specjalne pomieszczenie  nawiązujące swym wyglądem do środowiska życia prenatalnego. W tym niezwykłym pomieszczeniu stykamy się z propozycją bodźców harmonijnych, nieinwazyjnych, a przy tym skutecznych. 

Częścią terapii jest doświadczanie świata poprzez wchodzenie wgłąb poszczególnych zmysłów. Jest to tzw. terapia polisensoryczna. W skład wyposażenia Sali wchodzi kilka grup urządzeń. 

Są to narzędzia do stymulacji: 

  • równowagi, 
  • dotyku, 
  • wzroku, 
  • słuchu 
  • węchu. 

W Sali Doświadczania Świata 5 zmysłów takich jak: dotyk, słuch, wzrok, smak, węch oraz zmysł równowagi (związany z odbieraniem wrażeń grawitacyjnych) podlega nieustannej stymulacji. Zajęcia prowadzone w naszej sali mają charakter zabawowy.

Prowadzone są wg przygotowanego dla każdego dziecka programu. Zajęcia te bardzo często łączone są  z arteterapią i relaksacją.


Pracując z dzieckiem niepełnosprawnym w Sali Doświadczania Świata staramy się wpływać na jego wszechstronny rozwój przede wszystkim poprzez:


I. Stymulację percepcji wzrokowej


  • aktywizowanie zmysłu wzroku (doświadczanie bodźców wzrokowych)
  • rozwijanie spostrzegawczości, koncentracji wzrokowej

  • wydłużanie czasu koncentracji wzroku na bodźcach wizualnych

  • rozwijanie kierunkowości spostrzegania (zdolności poruszania oczami we wszystkich kierunkach i podążania wzrokiem za poruszającymi się przedmiotami)

  • rozwijanie pamięci wzrokowej (przewidywanie kolejności następujących po sobie czynności, przedmiotów, barw)

  • rozwijanie koordynacji wzrokowo-ruchowej

  • kształcenie analizy i syntezy wzrokowej

  • oddziaływanie za pomocą barw na nastrój, samopoczucie i aktywizację dziecka


II. Stymulację percepcji słuchowej


  • aktywizowanie zmysłu słuchu

  • poszerzanie zasobu doświadczeń w zakresie percepcji słuchowej

  • usprawnianie koncentracji na bodźcach słuchowych

  • zmniejszanie lęku przed dźwiękami nieznanymi

  • reagowanie na różne sygnały (szukanie źródła dźwięku)

  • rozwijanie umiejętności różnicowania dźwięków otoczenia i dźwięków mowy (dźwięki różnych przedmiotów, instrumentów, dźwięki natury, głos ludzki)

  • doświadczanie znaczenia pojęć: cicho-głośno, dźwięki wysokie-niskie, szybkie-wolne, przerywane-ciągłe

  • rozwijanie pamięci, analizy i syntezy słuchowej

  • rozwijanie koordynacji słuchowo-ruchowej i słuchowo-wzrokowej

  • aktywizowanie uczniów do wytwarzania dźwięków przy pomocy różnych przedmiotów, instrumentów, aparatu głosowego

  • oddziaływanie na samopoczucie i nastrój


III. Stymulację percepcji dotykowej


  • zachęcanie ucznia do badania przedmiotów o różnej fakturze (aktywizacja zmysłu dotyku)

  • nabywanie różnych doświadczeń dotykowych (ciepło-zimno, sucho-mokro, szorstko-gładko itp. ) i łączenie ich z różnymi przedmiotami i sytuacjami (rozwijanie pamięci dotykowej
)
  • wyczuwanie poszczególnych części ciała w trakcie masowanie ich różnymi materiałami


IV. Stymulację percepcji węchowej


  • aktywizacja zmysłu węchu

  • gromadzenie doświadczeń węchowych (poznawanie różnych zapachów)

  • poszukiwanie źródła zapachu

  • kojarzenie zapachu z różnymi substancjami


V. Stymulację percepcji smakowej


aktywizacja zmysłu smaku 

rozwijanie percepcji smakowej (akceptacja nowego smaku, posiłku)


reagowanie na określony smak i nabywanie umiejętności różnicowania smaku 

VI. Stymulację zmysłu równowagi

  • doświadczanie ruchu

  • normalizowanie napięcia mięśniowego

  • rozwijanie orientacji w schemacie ciała

  • rozwijanie orientacji przestrzennej
 - wzbogacanie aktywności




Systematyczna stymulacja poszczególnych zmysłów w Sali Doświadczania Świata jest więc ważnym źródłem rozwoju każdego niepełnosprawnego dziecka gdyż:


  • zwiększa jego aktywność i motywację do poznawania

  • zwiększa chęć do nawiązywania kontaktu

  • wywołuje zadowolenie i poczucie bezpieczeństwa, ułatwia pokonywanie lęku

  • zwiększa ofertę poznawania różnych bodźców (zwiększa bazę doświadczeń)

  • zwiększa wrażliwość

  • poprawia orientację w schemacie ciała oraz przestrzeni

  • motywuje do podejmowania aktywności

  • przyczynia się do nabierania świadomości istnienia i odrębności od otoczenia

  • doskonali pracę poszczególnych analizatorów

  • wpływa na rozwój wyższych funkcji - emocjonalnych, społecznych, komunikacyjnych, ruchowych i poznawczych




Korzystając jednak z takiej sali należy pamiętać o następujących założeniach:


  • wytworzeniu właściwej atmosfery - atmosferę sali tworzą przede wszystkim światło i tło dźwiękowe. Konkretnie oznacza to, że należy stworzyć łagodne przytłumione oświetlenie i zaproponować spokojną muzykę w tle. Trzeba przy tym mówić cicho. Jeżeli chcemy nadać tej atmosferze pełną formę, potrzebujemy jeszcze wygodnych miejsc do siedzenia i leżenia
  • własnej decyzji dziecka - wybór aktywności zależy nie od nas, terapeutów, lecz od odwiedzających.


Nie istnieje określony czas przebywania w sali, najczęściej jest to około 25 do 40 minut. 

skontaktuj się z nami

NIEPUBLICZNY SPECJALNY PUNKT PRZEDSZKOLNY "BŁĘKITNA KRAINA" ul. Kossak-Szczuckiej 32
40-578 Katowice

Rachunek Bankowy: ING BANK ŚLĄSKI
55 1050 1214 1000 0090 7112 6099
telefon
601 290 441
Organ prowadzący Agnieszka Nowińska
ul. Fliegera 16/46
40-060 Katowice
NIP: 6341096369
REGON: 24306311




e-mail
a.nowinska@terapiairozwoj.com

gdzie nas znajdziesz?

nasza galeria